Veertien stemmen verwijderd van het ultieme doel

Nadat de stemlokalen afgelopen woensdag om 21:00 sloten, zijn de stemmen geteld en is de zetelverdeling inmiddels bekend. Toen ik enkele jaren geleden aan dit politieke avontuur begon had ik één doel en dat was in 2018 raadslid worden van Alkmaar, de plek waar ik ben geboren en getogen en waar mijn hart ligt. Zeker het laatste jaar had ik daarom volledig ingericht om dat te realiseren, inmiddels is duidelijk geworden dat die droom geen realiteit gaat worden. Een scenario waar ik nooit rekening mee had gehouden.

Toen de kandidatenlijst een aantal maanden geleden werd vastgesteld zag ik dat ik op plek acht stond op de kieslijst. Op dat moment realiseerde ik me direct dat dat een mooie plek was, maar ook de meest onzekere plek. Dat is namelijk de plek waar je net buiten de boot kan vallen. Maar er was nog een escape, namelijk het behalen van het aantal voorkeursstemmen, om zodoende over de hoger geplaatste kandidaten te springen en alsnog een zetel te behalen. Vanaf dat moment had ik twee doelen: Als campagnemanager ervoor zorgen dat de partij de grootste zou worden, en er persoonlijk voor zorgen dat ik het aantal voorkeursstemmen zou halen. Een ambitieus doel, maar niet onmogelijk. Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik enkel voor het hoogst haalbare ga.

Grootste

Woensdagavond werd even na middernacht duidelijk dat er drie partijen de grootste waren met zes zetels, waaronder wij. In absolute stemmen waren we wellicht niet de grootste, maar in zetels stonden we gelijk. Wat dat betreft was missie één voor mij geslaagd. Het was echter wel één zetel te weinig om praktisch zeker te zijn van mijn persoonlijke zetel. Als we namelijk zeven zetels hadden gehaald, en een wethouder zouden leveren, dan zou ik als nummer acht ‘gewoon’ raadslid worden. Ik had dus al direct door dat ik zelf het aantal benodigde voorkeursstemmen zou moeten halen. Gezien de vele reacties gedurende de dag en de geweldige hulp van vrienden en familie had ik goede hoop dat ik dat zou kunnen halen.

Klap

Gistermiddag om 15:30 werd het aantal stemmen per kandidaat gepresenteerd in een zaal in het gemeentehuis. Vooraf werd gezegd dat iemand minimaal 305 stemmen nodig zou hebben om een voorkeurszetel te kunnen bemachtigen. Dit aantal is afhankelijk van de uiteindelijke opkomst en verschilt elke keer. Hoe hoger de opkomst, hoe hoger de drempel. Vier jaar geleden lag die drempel door de lage opkomst rond de 225. Eén voor één kwamen op het grote scherm de slides voorbij met de uiteindelijke lijst met raadsleden per partij. Toen uiteindelijk die van de VVD werd getoond, en mijn naam stond er niet bij, voelde dat wel even als een klap in mijn gezicht. Hoe was dat mogelijk? De volledige uitslag heb ik verder niet meer bekeken, dat interesseerde me even niet.

Oneerlijk

Toen ik kort daarna thuiskwam kreeg ik een appje, ik had 291 voorkeursstemmen gekregen. Een gigantisch aantal voor een nieuwkomer, sterker nog, buiten de top drie op onze lijst had ik de meeste stemmen. Zelfs enkele zittende raadsleden hadden minder voorkeursstemmen. Maar toch, het waren er veertien tekort voor een zetel. Een ontzettend zuur en oneerlijk gevoel. Het zijn de regels, en diegene die wel een zetel krijgen hebben er ook keihard voor gewerkt en verdienen die zetel zeker, alleen gevoelsmatig is het niet eerlijk. Maar politiek is wat dat betreft niet altijd eerlijk. Hillary Clinton kreeg anderhalf jaar geleden bijna drie miljoen stemmen meer dan Trump en toch woont de laatste in het Witte Huis.

Toekomst

Wat ik nu ga doen? Ik weet het oprecht nog niet. Het is nu nog te vers om daar een beslissing over te nemen. Je werkt lange tijd toe naar dat ultieme doel, en dan mis je die op zo’n manier. Wellicht is het een beetje te vergelijken met een Olympische sporter. Die werkt ook jaren toe naar dat ultieme doel, die medaille op de Spelen. Als je die dan op zo’n manier mist dan is dat soms keihard. Zeker omdat je, om maar even in sporttermen te blijven, een snellere ronde hebt gereden dan de concurrentie, maar zij de medailles krijgen. En het is bovendien een kans die zich maar een keer in de vier jaar voordoet.

Bedankt!

Ik heb wel onwijs veel mooie berichten gehad van mensen binnen mijn eigen partij, van vrienden en van mensen van een andere partijen, die waardeer ik echt ontzettend. Aan de andere kant heb ik er, om het maar even hard te zeggen, geen klote aan. Ik sta met lege handen en daar gaat niks meer aan veranderen. Ik baal ook ontzettend voor al die mensen die mij hebben geholpen de laatste maanden. Vrienden die collega’s  hebben overtuigd op mij te stemmen, of die hun familieleden naar de stembus hebben weten te krijgen.. Sommige gingen zelfs voor het eerst naar de stembus, of stemmen anders nooit VVD maar hebben dat speciaal voor mij gedaan omdat ze in mij vertrouwen. Woorden kunnen niet beschrijven hoe mooi ik dat vond en vind. Op het moment dat ik dit schrijf krijg ik ook tranen in mijn ogen. Maar juist daarom baal ik ervan dat ik niks voor jullie terug kan doen de komende jaren. Het voelt een beetje alsof ik gefaald heb en jullie niet terug kan betalen voor jullie tomeloze inzet en steun. Toch wil ik iedereen uit de grond van mijn hart bedanken. De steun die iedereen mij de afgelopen maanden heeft gegeven was onverwacht en daarom zo ontzettend mooi. Dank jullie wel!